Κι άλλη μορφή

  Η νύχτα καίει ασφυκτικά γυμνή

δεν δύναμαι ν'ανοίξω τον διακόπτη
της οθόνης του γήινου κάλλους
που βάλθηκε να μ'απογυμνώνει ,
ξέμπαρκη μες σε λιμάνια σκυθρωπά
με της ψυχής  τον περίσσιο φόρο ν' ανακατεύομαι .

Εικόνες άλλων κι εκείνων κι αυτών
ξυπνώ στην απουσία τους
κι άλλη  μορφή επεμβαίνει στο τσαλάκωμα της λήθης.

Με συντετριμένες υπάρξεις
πώς συγχωνεύεται το πνεύμα
πώς διανθίζεται η εξέλιξη;
Γιατί κρίνω ;
Γιατί με κρίνεις;

Κι άλλη μορφή δένει την μούσα της αβύσσου.

Μακάριες επιστροφές 
μα άκαρπες συγκυρίες,
σαν χελιδόνια που ψάχνουν τις  φωλιές τους
κι εκείνες έχουν σπάσει.
 
Σε όσα πεθύμησα να ξαναγεννηθώ

σκόνες και δάκρυα με σβήνουν απαξιωτικά

γιατί τα χρόνια μου κοιτάζουν την αυγή

μα εγώ λένε τους κλείνω τα μάτια.

Ανόδου γέφυρες

  Μέρα ορμητικά απλώνεται στο πέλαγος
με σπίθες ουράνιας πνοής να γείρει τα φτερά της,
η αύρα να χυθεί στην επιφάνεια ,
εκεί που ακροβατούν δέσμες απολυτότητας
μ' όλες τις γέφυρες ανόδου ερμητικά κλειστές.

  Απόκρυφα τα  σύνορα  η σκάλα υψηλή
δρέπανα της αντιξοότητας
ας στρέψουν προς στην περιφέρεια
χώρο ν 'ανοίξουνε στην ύπαρξη .

  Οι αποστάσεις των σταθμών τείνουν προς το μηδέν
στενά και σταυροδρόμια αναπολούν
 δίχως οάσεις ν'ατενίζουν,
μονάχα  τ' απορρίματα παραμιλούν
για εκείνα που ξεπούλησαν.

  Στα αφρισμένα κύματα θα χτίσουμε όνειρα ξανά
τα ρούχα που με στοίχειωσαν χορεύοντας πετάω
κι ό,τι  πρόβαλε αντίσταση 
σε ψίθυρους πανάρχαιας καθοδήγησης
που έλαμπε πάντα εντός μου μα τρόμαζα στο φως.

Στράτες .
Σκυφτή.

Στα βυθισμένα όρη
βλέμμα δεν έχει η κορυφή
και η φωνή παγώνει ολισθαίνοντας.

Δύο χούφτες νερό

 Δύο χούφτες νερό αρκούν  να χαιδέψουν την ζωή
κάθε σταγόνα ωκεανός με θαύματα ανασταίνεται
μοιάζει πολύ το λίγο το τόσο πολύ.

   Τα δώρα κάνουνε γιορτή στ' απύθμενα τα βάθη ,
τόσο μακρυά τόσο κοντά.
Εδώ. Εκεί .
Κάπου.

 Λευκό, μαύρο 
μια βρύση από κόκκινο τρέχει άγιο κρασί
γαλάζιο ,μωβ,
σε στόχο ιερό ενδίδει ο προορισμός.

  Διάφανοι καθρέφτες συναντούν το πεπρωμένο ,
δεν βρίσκει να κρυφτεί ό,τι  απ' την ψυχή δεν αναλήφθηκε

 Μέσα από τα λασπόνερα φυτρώνει ένας Λωτός.    

 Τίποτα δεν κρίνεται μάταιο
κι ένας καημός αναμετριέται με το φως.