Αυτή η θέση διατίθεται

Στο πετσί μιας άλλης γλώσσας ,
εικόνας άλλης κι αρχής του τελειώματος
εκείνου που ανασαίνει χωρίς η ανάσα ν’ ακολουθεί
την υπόσταση του ρήματος αναπνέω.
Οι πειραγμένες ιστορίες με ζαλίζουν
παρόλο που έτσι κεντράρω κενό.
Πιστά . Πέφτω.
Με απιστίες γλιτώνω.
Φτιαγμένος από πέτρα.
Διχοτομημένο διαμάντι που κόβει και κόβεται.
Δέρμα σκληρό κι η μυρωδιά δεν ξεθυμαίνει.
Κι οι μελανιές σου
κι αυτές ακόμα δεν κατάφεραν
να με κρατήσουν μακρυά
στα γόνατα γδαρμένη σερνόμουν για να νιώσω.
Αποστασιοποίηση από τ'απαγορευμένα πεδία .
Σπανίως συνειδητοποιώ.
Αέρας .
Πιστεύω σ' ό,τι με διαπέρασε ,
ψίθυροι από μετάξια έξω.
 Ναι, εκεί είμαι.
Οι πόροι στέγνωσαν.
Με φοβίζεις.
Σέβομαι .
Κάποιος να τουμπάρει  τα σχοινιά
απ' την ανάποδη πλευρά αυτή τη φορά
οι κόμποι.
Να κοιτάζουν τη μήτρα που τους γέννησε
να λύνεται.
Στη μέση. Εδώ .Χωράω.
Ακούνε κι οι ρωγμές που με πέταξαν
στ' άκρα.
Θέλω να μιλάω και να δείχνω
δυνατά
δυνατός.
Μούχλα .Είσαι.
Πάψε.
Στον κρόταφο.
Σιμά η οροφή.
Αυτή η θέση διατίθεται.

Είναι περίεργο κάποιος να πλησιάζει

Σαν από μη συγκοινονούντα
δοχεία  του βίου να προήλθαμε.

Φιλάω τα χέρια σου ,

στην ανάσα μου εισέρχεται ο αιθέρας της νιότης

που σιγοκαίει στο στήθος μου βαρύς
καθότι ελλιπές το γέμισμα μου.
Πώς να συμπλεύσουμε ξανά ;
Είναι αργά να κάνουμε γιορτή
μουχλιάσαμε στα καταγώγια.

Δεν σ' αφήνω να χωρέσεις εκεί.
Δεν μ'αγκαλιάζουν τα άνθη ,
με προσπέρασαν.
Ρίξαν οι ανεμοθύελλες σπόρους να στηριχτώ
κι αυτοί γίνηκαν άγρια δέντρα
δίχως καρπούς να μ'αναθρέψουν.

Χρεώθηκα μη μ'αρνηθείς
που γέρνω ,

χαθείς στις άκαρπες πτώσεις μου.
Πώς θα λυγίζω έπειτα χωρίς να βλέπεις;
Εσύ.
Μόνο να βλέπεις
γιατί ζητάς περισσότερα ;
Η αστάθεια πάντα εμπόδιζε το στύλωμα μου.

Φτηνά ανταμείφθηκα
απ' τους περίτρανους κορμούς
που έτρεμαν την ομορφιά τους .
Κανείς δεν προχωράει βαθύτερα ,
προέχουν άλλα.
Φτάνει ο χρόνος;

Αλύγιστες οι μέρες στ' ανοίγματα συνόρων , 

έκλεισαν οι άνθρωποι
κι είναι περίεργο κάποιος να πλησιάζει.