ακροβατώ στο πουθενά

Αν χάθηκαν στα σύννεφα
αξία, ήθος και τιμή
ένας ιππότης με στολή
πόσο κοστίζει η ποινή να τα κερδίσω
τις μάγισσες που πίστεψα
ν' απομυθοποιήσω.

Στον δρόμο ψάχνει να γραφτεί
όσα δεν μου ‘πε το χαρτί
που πήρα απ’ τη μάνα μου στη γέννα
να μην μασάω στο καθεστώς
στο μεγαλείο καθενός
με σκουριασμένη πένα.

R  Από ένα κλειστό παράθυρο
τον κόσμο δεν ορίζω
μέρες ανούσιες σκυθρωπές
ακροβατώ στο πουθενά
 να βρω τη λέξη μπέσα.

Έρχονται χρόνια δύσκολα
χωρίς μολύβι και χαρτί
πώς θα πιστέψω πάλι στην αυγή
μ' όσα λασπώσαν οι καιροί
μ' όσα κεφάλια λάκισαν
και πούλησαν ψυχή.

Αλήτικος χορός ~song~

  Άδεια ποτήρια γέμιζα
 το νου να ξεγελάω
σε ένα ψυχρό καπνοπωλείο
δύο παγώνια συλλαβίζαν το αντίο.

 Πέρασες δίπλα μου ώρα ρωγμής τα είδα όλα
η μουσική σταμάτησε μου είπες πέρνα
να νιώσεις την Αθήνα
να φρικάρει χωρίς φρένα.

Μια στέρνα μ' άγρια βροχή
τρέχει στα μάτια σου
την είχα κάπου ξαναδεί
να με κυκλώνει από παιδί και όμως ήρθα .

  R Χρέωσε τα όλα
σ' έναν αλήτικο χορό -δικός σου όλος-
ρίξε ζαριά μονόφθαλμη
και γύρνα την ψυχή μου.

Δεν είχα φως να τραγουδώ
κάτι ναυάγια  στο βυθό
έπλεαν κόντρα στον καιρό
η άνοιξη δεν έσκαψε φωνή  ν'ανθίσει εδώ.

Στα είπα όλα χωρίς λέξη
από το στόμα μου να βγει
στο άδειο κάθισμα το κλάμα βρήκε θέση
τα υπόλοιπα παρέλυσαν στη μέση
παράνομη σιωπή.

Αθέατα ταξίδια

Ένα κλεμμένο πρωινό 

 ξεφόρτωσα τον ναυαγό

ζητώντας του να με οδηγεί

 σε ποιά ηλιαχτίδα να διαβώ 

ποιά σύννεφα ν' αφήσω.

Σταμάτησα  σ' ένα σταθμό 

 αρχαίας  Ατλαντίδας 

στα δαχτυλίδια καθρεφτίζονταν το φως

 της  σκοτεινής αχτίδας  .

      
Μόνη μεθάω τον καιρό

φωνή να σ' αντικρίζω ,
    τα ίχνη μου ψάχνω  βρω 

τις θάλασσες  που ατένισα 

 κι έπαψα να ορίζω.

 Τον γαλαξία κέρασα 

το άνθος μου το γέρασα 

μ' έναν αγέννητο καημό  

που μου κεντάει χρόνια.

Πόσο αλλάζει αυτή η ρίζα 

να σβήσω την εικόνα μου 

 να βάψω  άλλη κορνίζα

στα φανερά  να τραγουδώ 

τ' αθέατα ταξίδια

που κρύβουν  τη σφραγίδα.