Λόγος κοινός

      

   

     Αγνές προθέσεις στέγασμα ουρανού

   χρόνου απόθεμα θέματος θέσης 

 στόκο στα παράθυρα από ηλιαχτίδες που μαρμάρωσαν

 σινιάλο να ξεμπερδεύει η ασύμβατη πλοκή ,

 _τα τζιτζίκια ξενύχτησαν στο προσκεφάλι
 της αγάπης που γύρισε πλευρό

μα πάλι αγάπη  θα είναι_

 Το καλοκαίρι διψάει κουλουριασμένο

σ’ ένα κλαράκι ερημιάς

θολό  πεδίο  η μήτρα της ζωής ,

φωνή εγκλωβίζεται σε ψίθυρους σκόνης

κι ό,τι δεν είδες δεν βλέπει δρόμο στα ζητούμενα

ούτε κι η σάρκα στο είδωλο το αγαπημένο
 να φυλακίσει την ψυχή .

  Είσαι δεν είμαι
λόγος κοινός είναι γραμμένος στην όψη του νερού ,

είμαι να είσαι έμβρυο δώρο

εγώ είμαι που δεν ήσουν το είναι μου να είναι εσύ

ό, τι είμαστε είναι γέννα κοινή του Δία τεχνάσματα

κι έπαψαν ν’ ανασαίνουν τα σπλάχνα

στο πρώτο  κατειλημμένο  κοίταγμα .

 Ώρες , λύπη,  χρόνια λείπει .

Τώρα η θάλασσα έγινε αδερφή

ο ήλιος μονάκριβος πατέρας
οι λέξεις σταμάτησαν να ευνουχίζουν
εκείνον που πλησιάζει απαλλαγμένος.

Κάπου στη μέση

   Κάπου στη μέση συναντώνται κι αναπνέουν όλα ,
στο ξάγρυπνο βλέμμα του ήλιου
στην ευχή ενός παιδιού που ανασταίνει τις πιο τυφλές ελπίδες
σαν δεν συνθλίβονται  στα δόντια ανταριασμένης χείμμαιρας

στου κάτω κόσμου το αναίσχυντο προβάδισμα .

  Κι ετούτα τ' αγκάθια τρυπώνουν σε ραγισμένες συνειδήσεις
 σπέρνει ο άνεμος φωτιές απ' τα τραγούδια που έσβησαν ...

 Άδειες φωνές στο γύρο του θανάτου 
σπασμένη άγκυρα απάγκιο σε ξόρκια  
 δίχως την ψίχα που έδινε τροφή σε χέρια ενωμένα ,
μονάχα αντίλαλος από αγάπες δανεικές 
ψάχνουν τι απέγινε ο μύθος του βουρκωμένου καραβιού.

 Και το ξημέρωμα δεν έρχεται ,

 βυθίζεται στα ματωμένα στάχυα ακυβέρνητο και μάταιο.
 Ίσως.

 Στη μέση 
στο παρόν που έχει τιμήσει το παρελθόν

κι η λήθη πήρε τα κόκκαλα της πίσω,

στο κέντρο οι ψυχές σφιχταγκαλιάζονται
γίνονται ρίζες  ιερής αποστολής 
μαγεύονται τα στάσιμα νερά από τα μάτια που άνοιξαν
τώρα μιλάει η καρδιά.